Herro Mr. Americano

Konichiwa Japan, oftwel Hallo Japan. Wonend in Zuid-Korea is het bijna een doodzonde om niet op bezoek te gaan bij de grote buurman in het oosten, het land van de rijzende zon, Nippon of gewoon Japan. De plannen lagen er al maar uiteindelijk trok Jordi me over de streep om gewoon te boeken. Wat een gave tijd heb ik daar gehad. Vergelijkbaar met Korea, toch volledig anders, en misschien zelfs nog wel beter dan Korea.

Om zoveel mogelijk van mijn tijd in Japan te kunnen genieten had ik een waar turbo programma samengesteld. Weinig slaap en veel bezichtigingen. Vier steden in vijf dagen die ook nog een paar uur bij mekaar vandaan lagen. Het was slopend maar het was het meer dan waard en ik had absoluut niks willen missen.

Ik vloog op Osaka, de derde stad van Japan met ruim 1,5 miljoen inwoners. Van hier uit was het slecht een uur naar Kyoto. Kyoto kent iedereen voornamelijk van het Kyotoverdrag maar staat ook wel bekend als de culture hoofdstad van Japan en was vroeger eeuwenlang de hoofdstad. De tempels en paleizen zijn indrukwekkend. Maar de sfeer in de stad is nog velen malen beter. Nog nooit heb ik me zo snel thuis gevoeld. Kleine stegen met barren, vriendelijke mensen en een openbaar vervoer om jaloers op te zijn. Wat keer ik hier nog graag een keer terug om ook langer te blijven want 26 uur was echt te kort.

Mijn tweede avond in Kyoto pakte ik namelijk al weer de nachtbus naar Hiroshima. De stad waar de eerste atoombom viel maar waar ook het eiland Miyajima ligt. Hiroshima is net als Rotterdam, een spuuglelijke stad, maar de sfeer vergoed veel. Zo is het peace park en de bijbehorende monumenten en musea over de atoombom een must see. Afbeeldingen van de verwoeste stad in combinatie met half verbrande kleding en gesmolten attributen die je mocht aanraken deed je goed beseffen hoe veel impact die bom heeft gehad.

In het herbouwde Hiroshima castle had ik tevens een van mijn leukste ontmoetingen tijdens mijn reis. Jordi was al op weg naar Nederland en ik liep in mijn eentje door de kasteeltuin naar de uitgang. Van verre zag ik een Japanse basisschool klas, volledig gekleed in geel uniform, me tegemoet komen. Inmiddels gewend geraakt aan de starende blikken groette ik vrolijk terug naar enkele zwaaiende kinderen. Du moment dat ik dat deed bliezen enkele leraren op een fluitje en vlogen de kinderen in het gelid en kwam een van de leraren mijn kant op. Ik was enigzins bang dat ik een Japanse etiquette had geschonden en nu op me flikker zou krijgen. Volledig onterechte angst. De klas was net begonnen met engelse les en de leraar zou het een eer vinden om het geoefende aan mij te tonen en of ik dan wat in het engels kon terugzeggen. Nou ben ik niet de beroerdste en stond ik zodoende luttele seconden later voor zo'n 50 kinderen. Dit ging als volgt: Leraar: What do we say to the foreigner? Klas: Herro Mr. Americano, goodmorning to you! (ik probeer niet in lachen uit te barsten en zei): Goodmorning class, how are you today? (50 vragende blikken de kant op van de leraar) die zegt iets in het japans waarop de klas in koor roept, Yes, very good.

Na deze bijzondere ontmoeting kwam ik bij het eten toevallig twee engels leraren tegen uit Ierland en Engeland. Ze gaven les op basisscholen en legde me uit dat de ontmoeting de trots van de school zou zijn omdat japanners erg gefocused zijn engels leren. In vergelijking met Korea is dit zeker waar. Na een gezellige avond, nodigde ze me uit om mee te gaan naar het jaarlijke lokale Sake festival de volgende dag, een uitnodiging die ik met spijt heb moeten afslaan.

De volgende morgen pakte ik vroeg de trein en ferry naar Miyajima wat een van de mooiste eilanden van Japan scheen te zijn. De reis er naar toe beloofde niet veel maar aangekomen op het eiland word je inderdaad overvallen door de combinatie van natuurpracht en traditionele Japanse bouwstijl. Ik heb hier tot nu toe een van de meest mooie tempels in Korea en Japan bezocht en het panorama uitzicht boven op de berg van het eiland is adembenemend. Het verschil met Japan en Korea is dat de Japanse tempels en Kastelen veel meer tot de verbeelding spreken. Het is rijker uitgedost en de Samurai's zijn toch wat indrukwekkender dan een koreaan met een lint aan zijn hoed.

Dat eerder genoemde Sake festival zorgde er echter wel voor dat op zaterdag alle hotels vol zaten. Aangezien ik nogal geimproviseerd op reis was had ik dus geen slaapplaats. In Japan en Korea zijn hier echter altijd alternatieven voor. Korea heeft zogenaamde Jimjilbangs, badhuizen met slaapmatten die 24/7 open zijn, en Japan heeft Comic of Manga Cafés. Dat zijn internetcafés die daarnaast japanse strips en films aanbieden. Het huren van een privekamertje met computer en toegang tot de volledige strip collectie was voor 20 uur slecht 15 euro en ik mocht ook nog van de douche gebruik maken. Omdat je privehok aan de bovenkant open is val je in slaap met het fanatieke getik op computermuis en toetsenbord om je heen en daarnaast het gesnurk en zachte gevloek als iemand niet naar behoren presteerde in zijn favoriete game. Voor veel Japanners is het gebruikelijk om hier op doorreis te verblijven maar het trekt ook veel bijzondere figuren aan die alleen voor de games en strips komen.

Na een korte maar prima nacht stapte ik vroeg op de bus naar Osaka waar ik 's middags alleen wat tijd had om het beroemde Namba winkel district te bezoeken. Alle vreemde Japanse winkels zitten hier tussen de bekende wereldse merken, maar vooral bijzonder is de traditie om met grote kleurrijke 3d animaties de gevels te versieren. Mijn tijd daar werd echter drastisch ingekort omdat ik per toeval op een belgisch bier festival terecht kwam waar ik binnen no time werd aangesproken door een groep Japanse studenten waar mee ik nog een tijdje duits heb gesproken omdat ze in Wenen hadden gewoond. Tot zover de Japanse schuchterheid.

Vijf dagen en vier nachten waren eigenlijk veel te kort om in Japan te zijn. En deze lap tekst bevat nog steeds niet alle toffe dingen en prachting dingen die ik allemaal heb gezien. Ook ben ik nog geen eens ingegaan op alle verschillen en gelijkenissen die me opvielen tussen Japan en Korea. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat ik hoop dat dit zeker niet de laatste keer is dat ik naar Japan ben gweest.