Chuseok, een week vakantie.

Sinds deze week ben ik precies een maand in Korea. De tijd vliegt echt om en ik heb me eigenlijk nog geen moment verveeld. De momenten dat ik niets te doen, gebruik ik voornamelijk om na te genieten of al vooruit te blikken op aankomende dingen waar ik zin in heb. Ook tijdens Chuseok, koreaanse Thanksgiving, heb ik eigenlijk geen moment stil gezeten. Alleen maandag had ik college, en de rest van de tijd stonden leuke dingen op de agenda.

Langzamerhand begin ik me ook steeds meer dingen te realiseren en op te merken tussen de Koreaanse en Nederlandse cultuur. Vaak kleine subtiele dingen die je in eerste instantie ontgaan maar je later opvallen, soms grappig maar ook ergerlijk. Een van die dingen is het verkinderlijken van je verantwoordelijkheid. Kinderlijke stripfiguurtjes in de metro en liften die je aanwijzingen geven in geval van nood zijn erg grappig, maar dat wordt echter weer ergerlijk om het moment dat er vier 'lifeguards' voor nodig zijn om iemand een glijbaan af te laten gaan in een waterpark. Met als gevolg dat overal rijen staan en attracties gesloten bleven vanwege een personeels te kort. Een ander voorbeeld waar ik zelf niet last van heb is de curfew voor de dorms (24 tot 5), niet omdat ze je niet vertrouwen, maar omdat ze hun plicht richting de thuis universiteit willen vol doen door je te beschermen. Het gevolg is echter dat iedereen die nu te laat is, vervolgens vijf uur langer gaat drinken omdat je niet echt een andere optie hebt.

Springen, duiken, zwemmen en klooien maken een waterpark juist zo leuk. Maar de koreanen verbieden alles wat leuk is en door dat groeps denken loopt ook iedereen in een zwemvest rond, zelfs als volwassen man die in een hottub zit. De combinatie van zwemvest, zonontwijkend gedrag en waterdichte smartphone tasjes die iedere koreaan bij zich heeft maakte het waterpark dat we bezochten een bijzonder avontuur. Wel een waarvan ik ontzettend genoten heb met de groep voornamelijk nederlandsers (lees: groningers, mooie gekken).

Die smartphone cultuur werd ook nog maar weer eens duidelijk in Lotte World, een mini disneyland half overdekt in hartje seoul. Met bijna exact dezelfde groep als in het waterpark merk je toch dat er andere manier van plezier beleven is dan de koreanen. Wij proberen van ieder moment te genieten dat we er zijn, en vooral ook veel lol te maken, terwijl iedere koreaan eigenlijk continu bezig is vast te leggen wat hij aan het doen is zonder het echt te beleven. Niet de beleving maar het laten zien van de beleving telt voor hen. Ook op het moment dat wij een groepsfoto maken om die dag als herrinering vast te leggen, schieten vijf tot tien andere koreanen ook zelf snel een foto van ons om straks thuis te laten zien, hebben ze toch maar weer mooi blanke mensen gespot.

Mijn appartementje zie ik ook steeds meer als thuis, enkele Feyenoord attributen aan de muur en de rommel op de grond voelt toch als fijn thuis komen. Nu ik alle dorms heb gezien en ook heb gezien hoe een andere groninger op zich zelf woont kan ik alle pro's en cons afwegen of ik een goeie keuze heb gemaakt. Een klein beetje spijt heb ik wel dat ik niet op een dorm ben gaan wonen. Het risico van een chinese kamergenoot daar gelaten, weegt de gezelligheid toch op tegen de nadelen. Ook met de curfew valt te leven, zeker omdat de metro toch om half een stopt met rijden en ik dus met die 'curfew' te maken heb. Ook woon ik erg ver van het centrum vandaan, maar de prijs en de luxe die ik daar voor terug krijg wegen daar zeer zeker tegen op, en nu woon ik tussen de echte koreanen, niemand spreekt engels en alles gericht op de koreanen. Ik ben dan ook zeer tevreden, maar had het misschien toch anders gedaan met de kennis van nu.

Om mijn honger naar Feyenoord iets te stillen ben ik op zondag naar een lokale derby geweest in het wk stadion in Suwon, beter bekend als het Blue Bird Stadium. Een matige wedstrijd met een geweldige atmosfeer ondanks een half leeg stadion. Opnieuwe enkele opmerkelijke constateringen, zo spuit de scheidrechter stippen en lijnen op het veld om vrije tap plekken en muurtjes duidelijk te markeren. Er kan dus niet gesjoemeld worden, en minuten later is zo'n lijn weer verdwenen. Ook gebruikt de harde kern van Suwon Karaoke teksten op een van de grote schermen om hun liedere aan te kondigen voor de onwetenden. Volledig inspiratieloos, maar ze zingen er wel 90 minuten op los. Verder is de sfeer in het stadion heel relaxed en is zijn de liederen bijna braziliaans te noemen zo rytmisch en vrolijk als het klinkt, in tegenstelling tot veel noord europese clubs waar voornamelijk om strijd en passie wordt geschreeuwd door de aanhang. Die intimiderende sfeer miste ik wel een beetje. Hopelijk tijdens de echte derby van Seoul en Suwon is dat meer aanwezig.

Komende week wordt het tijd om maar eens mijn academische vermogens aan te spreken en wat vooruit te werken, want over anderhalve week ga ik met een goede vriend uit nederland een roadtocht maken door Korea en daar zal weinig tijd voor studie zijn. Eens kijken of ik hier vijf tienen kan binnen koppen door al die koreaanse studiebollen af te troeven.