From Beijing to Pyeonchang

Afgelopen maand was een drukke maar met name een heel gave maand. Het was werkelijk een achtbaan aan leuke dingen met als afsluiting bijna 12 dagen vakantie met eerst Arnold hier in Seoul, daarna naar Beijing en nog twee dagen skieen.

In november kwam langzaam de realisatie dat het niet meer tellen was hoe lang ik nou al in Seoul zat maar dat het omgeslagen was naar aftellen tot vertrek. Als je zes weken op papier ziet is dat eigenlijk nog maar heel weinig. Zeker als je allerlei weekenden al volgepland hebt met activiteiten. Om die reden ben ik ook voor het eerst een lijst gaan maken met dingen die ik nog wou ondermenen voordat ik (voorlopig) Seoul achter me zou laten.

Gelukkig kwam Arnold, een van mijn beste vrienden sinds de brugklas en sinds een paar jaar ook huisgenoot in Groningen, langs om Seoul te bezichtigen en alvast het eerste hoofdstuk in te vullen van onze nog komende reis door de rest van Azië. Niet helemaal gepland hebben we vervolgens iedere avond in een andere wijk van Seoul de lokale spijzen en dranken getest. Om vervolgens met een paar uur slaap de bezienswaardigheden van Seoul te bezoeken. Gelukkig vond Arnold alles leuk en kon ik dus ook nog een paar dingen van mijn lokale to-do lijstje afstrepen. Ik blijf het nog steeds erg leuk vinden om over Seoul te vertellen aan anderen en het is ondertussen echt mijn thuis geworden.

Een andere wens was om toch nog een keer naar het buitenland te gaan. Zowel Tokyo en Beijing streden om de felbegeerde plek om door mij bezocht te worden. Tokyo omdat ik na mijn eerdere Japan reis zo gegrepen ben door dat land dat ik nu ook Tokyo moest zien. Beijing wou ik graag bezoeken vanwege de cultuur (o.a. de muur) en omdat ik verder 'maar' drie dagen in China zou zijn. Uiteindelijk kwam ik na lang wikken en wegen uit op Beijing omdat het nu nog vrij makkelijk is om een Chinees visum te regelen met mijn lokale koreaanse identificatie en ik de komende jaren nog veel lol kan hebben van een al toegestaan chinees visum. Verder was Beijing een makkelijke keuze omdat vijf studiegenoten uit Korea er op hetzelfde moment zaten en ik ook nog een vriendin uit Nederland wou bezoeken.

Maandagavond 11 uur stond ik dan ook op hetzelfde vliegveld in Seoul als Arnold, waar hij net drie uur eerder vertrokkken was terug naar Hong Kong. Middernacht lokale tijd landde ik in Beijing en moest toen nog naar het hostel zien te komen waar mijn studiematen al waren. Geen metro meer, op de goedkope tour en wel zin in wat avontuur, besloot ik in plaats van een 'dure' taxi (12€, 60 min) om met het lokale vervoer te gaan. Een bus, tuktuk en drie kwartier zoeken in de beroemde Hutongs van Beijing later stond ik eindelijk om twee uur in de kamer van ons hostel. Maar wel met het superieure gevoel dat ik ondanks twee keer verdwaald te zijn toch maar mooi 8 euro bespaard had.

De jongens hadden voor dinsdagmorgen een tour naar de muur geboekt en dus stond ik vier uur later al weer naast mijn bed om snel een ontbijt naar binnen te werken en vervolgens de muur te beklimmen. Wij zijn naar Mutianyu geweest. Mutianyu is beroemd om de hoogteverschillen in de muur, het uitzicht en toegang tot ongerestaureerde stukken muur. Ondanks de gevoelstemperatuur rond het vriespunt was dit toch wel een fantastische ervaring. Het idee dat die muur al ruim 1400 bestaat en dat de laatse aanpassing (minus restauratie) 700 jaar geleden was. Daar sta je dan als gemakzuchtinge nederlandse student, nog helemaal niks bereikt.

Mijn eerste echte avond in Beijing gingen we uit eten met mijn vriendin daar, Brigitte, haar vrienden en mijn reisgenoten. Uiteraard weer veel lokale spelletjes geleerd en ook ontdekt dat de bierprijs toch nog lager kon. Die avond gaf ik hoog op over hoe ik nog niet onder de indruk was van Beijing in vergelijking tot Seoul. Later die week heb ik daar met het rood op mijn kaken toch nog excuses voor moeten maken.

In eerste instantie leek China namelijk een grote puinzooi. Chinezen zijn vanuit ons perspectief, vies (overal kakken en urineren), ongemanierd (schreeuwen en ander normen en waarden met betrekking tot persoonlijke ruimte) maar bovenal onbeschoft in hun nieuwsgierigheid richting westerlingen. Plaats die omgang in een smerige stad, lelijke communistische architectuur en een groot gebrek aan onderhoud in de publieke ruimte (meest treurige dierentuin ooit) en dan leek het echt of je decennia terug was gereist vanuit Seoul.

Echter, nadat mijn maten al weg waren, ben ik met mensen die ik had leren kennen in het hostel nog tot drie heel gezellige dagen gekomen waar ik van de ene verwondering in de andere viel. Alle toeristische trekpleister waren prachtig, Tiananplein, verboden stad, temple of heaven maar op de laatste dag verliet ik Beijing met een sprookjesachtig gevoel nadat ik het Summerpalace had bezocht. Dit paleis had zo'n mystiek en schoonheid om zich heen hangen dat ik eigenlijk alleen maar genoten van de ene na de andere prachtig uitzicht tot kleurrijk gedetailleerde versieringen op zelfs de kleinste gebouwen en muren. Drie uur was bij lange na niet genoeg om het hele terrein van dit hoogtepunt van de reis te verkennen.Beijing was dus na eerdere skeptie toch weer stiekem terug gekomen op mijn reis verlanglijst.

Na die vier bewogen dagen was het tijd om afscheid te nemen van nieuwe vrienden en een stad met twee gezichten. Zaterdag stond namelijk al weer de volgende trip gepland en eentje die zeker hoog stond op mijn to do list. Skiën in Zuid-Korea. Als fervent skiër wist ik alleen van skigebieden in Noord-Korea en Japan maar in 2018 worden in Zuid-Korea zelfs de Olympische winterspelen gehouden. Dus toen ik hier achter kwam mocht een bezoek aan dit gebied natuurlijk niet ontbreken.

Met weinig slaap vertrokken we met bijna 20 vrienden van de universiteit naar drie appartementen in Phoenixpark (onderdeel van Pyongchang OS 2018). Alles was geregeld voor ons en wij hoefden eigenlijk alleen maar de latten onder te binden. Dat was gelijk ook het enige minpunt aan de hele reis. Het materiaal was niet onderhouden, laat staan gewaxt en op zijn minst 15 jaar oud. Hoewel ze mijn maat schoenen wel hadden waren er geen skies in mijn maat. Phoenixpark is verder een prachtig gebied dat niet al te moeilijk is maar wel heel vermakelijk. Het was niet al te druk en de pistes zijn bijna 24 uur per dag open. Dit was een heel gave nieuwe ervaring omdat 's nacht skiën eigenlijk veel prettiger is door het kunstlicht dat op de piste brand.

Andere opvallende dingen aan skiën in Korea was dat er echt velen malen meer boarders waren. Misschien wel 80/20 ten opzichte van skiërs. Tevens zijn de koreanen veel meer image matig gekleed en bezig. Ze zijn, zoals ik eigenlijk wel gewend ben, drukker met foto's maken van henzelf in een veels te dure outfit op de meest ongeschikte plaatsen, dan dat ze echt bewust aan het wintersporten zijn. Dit leverde veel gevaarlijke situaties en botsingen op omdat ze onberekenbaar en zonder piste etiquette de berg af komen. Koreanen hebben wat dat betreft nog veel te leren.

Dit was mijn maand november in een notendop. Ik had hier nog veel meer grappige, indrukwekkende of gevoelsmatige dingen kwijt gekund en gewild, maar ik hou nu gelukkig nog wat stof over om over te praten in volgende reisverslagen.