The city of silly walks

Het is al weer een paar weken terug dat ik voor het laatst mijn reisverslag heb bijgewerkt. Tentamens en de feestjes die daar achteraan volgen hadden mijn prioriteiten iets verschoven.

De tentamens zelf waren een eitje. Nauwelijks voor hoeven te studeren en allemaal met een acht of hoger afgerond. Iets wat me zelden overkomt in Groningen. Omdat je hier je cijfer krijgt op basis van de prestaties van de klas heb ik het dus beter gedaan dan mijn Koreaanse klasgenoten. Verschil hierin zit hem dat ik nu voornamelijk vakken heb met veel eigen input, en dat de koreanen hier niet aan gewend zijn. Die leren liever een lijst met 1000 feiten tot in de treurnis.

Iedere student zal beamen dat de afloop van de tentamens een uitermate goed moment is om weer wat feestjes te bezoeken, en wat ik dus uiteraard ook niet kon laten. Ik ben voor het eerst naar de beroemde clubs in Gangnam geweest en dat is toch een ander publiek als in rest van Seoul. Overduidelijk veel plastisch chirurgie en een biertje dat 7 euro kost. Op andere locaties in Seoul betekent die 7 euro onbepert bier drinken voor de hele avond.

Tussen door heb ik hier het lokale voetbal team gesteund. FC Seoul speelde twee belangrijke wedstrijden waar we telkens met een grote groep exchange students naar toe zijn geweest. Seoul stond eerst in de finale van de Aziatische Championsleague. Voor het eerst een bijna vol stadion met de bijbehorende sfeer, maar de spanning was toch minder voelbaar omdat de finale over twee wedstrijden werd afgewerkt en dit pas het eerste deel van het tweeluik was. Uitslag 2-2 met een goede tweede helft. De tweede wedstrijd had ik bijna 50 kaarten geregeld voor mijn mede exchange studenten voor de lokale derby, het Feyenoord-Ajax van Korea. Tijdens de tweede helft zijn we tussen de Ultras gaan staan en dat maakte veel goed qua beleving want de wedstrijd was een drama. Uitslag 2-1 winst, voetbal niveau zondag 6de klasse reserve.

Een van de dingen die me nog steeds kunnen verbazen zijn al de oude mensen die je hier ziet. Vooral het feit dat ze nog allemaal aan het werk zijn, maar nog meer hoe 'oud' ze echt zijn. Bijna allemaal lopen ze krom, mank of hebben een ander loop gebrek. Nu mag ik daar met mijn eigen scheve poten niet al te hard om lachen, maar af en toe kijk je om je heen en is het net een aflevering van Monty Python. Desalniettemin verdienen deze oude lui veel respect, want pensioen kennen ze bijna niet in Korea, dus buffelen ze allemaal nog door tot ver na hun een 70e voor een uurloon van rond de 3 euro per uur. Vaak werken ze 60 uur per week om rond te komen. Dan kijk je af en toe met een schuin oog naar het pensioen debat in Nederland en is Nederland toch maar goed af en stiekem ook een stel zeikerds bij elkaar.

Een ander bijzonder moment was toen ik een lunch had met een koreaanse zakenman die mijn vader had leren kennen op een congres. Mr. Ham's bedrijf is gespecialiseerd in sauzen, noodles en instant maaltijden. Hij had me meegenomen naar een traditioneel Koreaans restaurant waar we bijna alle gerechten van de kaart hebben geprobeerd. Vooral de uitleg over de bereiding en traditie waren erg interessant. Hij had ook zijn neef meegebracht die werkzaam was in het familiebedrijf, en gelukkig was die neef net zo voetbal gek als ik. Volgende week ga ik met diezelfde neef een van hun vestigingen bezoeken waar ze zelf erg trots op zijn. Een bijna volledig geautomatiseerde fabriek waar slechts 50 mensen het werk van de robots controleren.

Plots kwam de realisatie dat ik al ruim over de helft van mijn verblijf hier ben. Nog minder dan 6 weken en ik zit op het vliegtuig naar Sjanghai. Trek daar nog twee weken studie en tentamens af en ik heb nog maar vier weken om hier leuke dingen te gaan doen. Tijd om de stad in te trekken dus.