Sfeerimpressie
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tom
09 December 2013 | Zuid-Korea, Seoel
Het is grofweg vijf uur als ik besluit weg te gaan van de campus, het begint al te schemeren. Het moment dat ik uit het "businessbuilding" loop heb ik gelijk een panorama uitzicht over Seoul. Links de flats met bedrijfsnamen, Samsung, Hyundai, of namen die een bepaald karakter of luxe moeten uitstralen, Star of Galaxy. Recht voor me de verboden paleis tuinen en daar weer achter in de verte valt op een andere heuvel duidelijk Seoul tower te onderscheiden. Aan de rechterkant is de hoogbouw van het financiele en ambtenaren district te zien.
Op mijn tocht naar beneden passeer ik de campuscafetaria waar je goedkoop en prima kunt eten en het gouden gras vierkant, vrij vertaald uit het koreaans (Golden Lawn Square). Een naam die veel meer doet vermoeden dan het ordinaire grasveld waarop meestal evenementen worden gehouden. Bij het passeren van bibliotheek is het altijd even genieten van de zen-tuin die daar is aangelegd. Halverwege de heuvel ligt als laatste nog de international building. Het gebouw waar ik het meeste les heb. Door de bouw tegen de heuvel aan is de begane grond op de tweede etage maar ook in de derde kelder, uitgangen in overvloed
Het werkelijke schoonheid van de campus ligt verscholen onder aan de heuvel. De ommuurde oude campus die al sinds 1398 hier gevestigd is, betekent een sprong terug in de tijd. 500 jaar oude bomen op de binnenplaats zetten de oude houten gebouwen in de zomer in de schaduw, terwijl ze in de lente en herfst fotogenieke bijrollen spelen in selfies en sfeerimpressie foto's. Dit complex heeft zo'n belangrijke functie gespeeld dat het zelfs op twee biljetten in korea is afgebeeld. Samen met de andere twee biljetten die in Korea in omloop zijn hebben ze allemaal een link naar Sungkyunkwan. Alle afgebeelde personen hebben een persoonlijk verhaal bij de universiteit.
Buiten de campus poort beland je gelijk in een andere wereld. Kleine straten, nauwe stegen en allemaal gevuld met 'mom&pop' restaurants. Horeca gelegenheden gerund door een familie of hele generaties die van de kelder tot tweede verdieping allemaal een eigen etage runnen. Goedkoop, lekker, en lokaal. Sommige restaurants worden zo geroemd dat mensen een uur in de metro zitten om hier te kunnen eten. Deze pittoreske sfeer wordt versterkt door de straatverkopers en prachtige loofbomen die de langs de hele weg staan die uiteindelijk op de hoofdweg uit komt.
De zesbaans (plus nog twee busbanen) hoofdader van Seoul-Noord naar het centrum wordt gedomineerd door de grote amerikaanse en koreaanse ketens. De gouden M, Starbucks, Café Béné, Pizzahut en Dunkin Donuts hebben hier allemaal een twee tot drie verdiepingen tellend dependance zitten om mensen weg te lokken voor ze van de metro bij de mom&pop restaurants zijn.
Na het oversteken van de hoofdweg om bij metrostation Hyewha te komen lopen ik eerst nog door de winkelstraat. Een derde van de winkels is voor make up en voornamelijk huidverzorgende (lees bleker makende) producten. Een andere derde is voor electronica en telefonie winkels, hoewel er eigenlijk maar drie aanbieders in Korea zijn hebben ze allemaal tenminste twee of meer vestigingen in deze straat van nog geen 200 meter zitten. Blijft over de kledingwinkels, cafe's, en wat andere restaurantketens zoals izakaya's. Door de schemering vallen nu de lichtreclames nog meer op terwijl je daarnaast door de laatste K-pop en internationale hits wordt gelokt tot aankopen. Links en rechts van de winkelstraat zitten ook nog de Chimac straat (kip en bier) Korean BBQ straat en wat verdwaalde visrestaurants.
Tegen half zes zit ik in eindelijk in de metro voor mijn ritje van een kwartier. Midden in de avondspits. Dat betekent proppen en ellebogen ontvangen van oude vrouwtjes die toch nog denken door de coupes te kunnen lopen. Gelukkig krijgen koreanen deze ellebogen ook. Bij het verlaten van de metro sta ik een andere wereld. Hoewel nog steeds aan de eerder genoemde hoofdader van het noorden kan ik nu wel merken in een buitenwijk te staan.
Ssangmung-dong in Dobong-gu is gevarieerder dan de universiteitswijk. Hoogbouw, laagbouw, woningen, kantoren en kleine ondernemers zitten hier allemaal door elkaar. Zo kom ik langs de fietsenwinkel zonder fietsen in mijn maat, maar waarvan de eigenaar nog altijd vrolijk naar me zwaait. De franse nepbakker "paris baquette" waar ik mijn mais en notenbrood koop en vervolgens de Daiso, de hema van Korea. Uiteindelijk sta ik in de wijkkern met zijn restaurantjes waarvan ik er veels te weinig heb geprobeerd, maar wel altijd mijn fruit, noten en sokken uit de laadbakken van vrachtwagentjes kocht. Deze rondrijdenden winkels met vaak maar een (seizoens)product kondigen hun aanwezigheid aan door met luide speakersystemen een omroep loop van 30 seconden af te spelen.
Dit is mijn Seoul. Dit heb ik vier maanden lang bijna iedere dag gezien, gedaan en beleeft. Samen met oude en nieuwe vrienden. Maar ook genoeg alleen, gewoon genietend van iedere stap die me weer dichter tot mijn appartementje bracht.
Op mijn tocht naar beneden passeer ik de campuscafetaria waar je goedkoop en prima kunt eten en het gouden gras vierkant, vrij vertaald uit het koreaans (Golden Lawn Square). Een naam die veel meer doet vermoeden dan het ordinaire grasveld waarop meestal evenementen worden gehouden. Bij het passeren van bibliotheek is het altijd even genieten van de zen-tuin die daar is aangelegd. Halverwege de heuvel ligt als laatste nog de international building. Het gebouw waar ik het meeste les heb. Door de bouw tegen de heuvel aan is de begane grond op de tweede etage maar ook in de derde kelder, uitgangen in overvloed
Het werkelijke schoonheid van de campus ligt verscholen onder aan de heuvel. De ommuurde oude campus die al sinds 1398 hier gevestigd is, betekent een sprong terug in de tijd. 500 jaar oude bomen op de binnenplaats zetten de oude houten gebouwen in de zomer in de schaduw, terwijl ze in de lente en herfst fotogenieke bijrollen spelen in selfies en sfeerimpressie foto's. Dit complex heeft zo'n belangrijke functie gespeeld dat het zelfs op twee biljetten in korea is afgebeeld. Samen met de andere twee biljetten die in Korea in omloop zijn hebben ze allemaal een link naar Sungkyunkwan. Alle afgebeelde personen hebben een persoonlijk verhaal bij de universiteit.
Buiten de campus poort beland je gelijk in een andere wereld. Kleine straten, nauwe stegen en allemaal gevuld met 'mom&pop' restaurants. Horeca gelegenheden gerund door een familie of hele generaties die van de kelder tot tweede verdieping allemaal een eigen etage runnen. Goedkoop, lekker, en lokaal. Sommige restaurants worden zo geroemd dat mensen een uur in de metro zitten om hier te kunnen eten. Deze pittoreske sfeer wordt versterkt door de straatverkopers en prachtige loofbomen die de langs de hele weg staan die uiteindelijk op de hoofdweg uit komt.
De zesbaans (plus nog twee busbanen) hoofdader van Seoul-Noord naar het centrum wordt gedomineerd door de grote amerikaanse en koreaanse ketens. De gouden M, Starbucks, Café Béné, Pizzahut en Dunkin Donuts hebben hier allemaal een twee tot drie verdiepingen tellend dependance zitten om mensen weg te lokken voor ze van de metro bij de mom&pop restaurants zijn.
Na het oversteken van de hoofdweg om bij metrostation Hyewha te komen lopen ik eerst nog door de winkelstraat. Een derde van de winkels is voor make up en voornamelijk huidverzorgende (lees bleker makende) producten. Een andere derde is voor electronica en telefonie winkels, hoewel er eigenlijk maar drie aanbieders in Korea zijn hebben ze allemaal tenminste twee of meer vestigingen in deze straat van nog geen 200 meter zitten. Blijft over de kledingwinkels, cafe's, en wat andere restaurantketens zoals izakaya's. Door de schemering vallen nu de lichtreclames nog meer op terwijl je daarnaast door de laatste K-pop en internationale hits wordt gelokt tot aankopen. Links en rechts van de winkelstraat zitten ook nog de Chimac straat (kip en bier) Korean BBQ straat en wat verdwaalde visrestaurants.
Tegen half zes zit ik in eindelijk in de metro voor mijn ritje van een kwartier. Midden in de avondspits. Dat betekent proppen en ellebogen ontvangen van oude vrouwtjes die toch nog denken door de coupes te kunnen lopen. Gelukkig krijgen koreanen deze ellebogen ook. Bij het verlaten van de metro sta ik een andere wereld. Hoewel nog steeds aan de eerder genoemde hoofdader van het noorden kan ik nu wel merken in een buitenwijk te staan.
Ssangmung-dong in Dobong-gu is gevarieerder dan de universiteitswijk. Hoogbouw, laagbouw, woningen, kantoren en kleine ondernemers zitten hier allemaal door elkaar. Zo kom ik langs de fietsenwinkel zonder fietsen in mijn maat, maar waarvan de eigenaar nog altijd vrolijk naar me zwaait. De franse nepbakker "paris baquette" waar ik mijn mais en notenbrood koop en vervolgens de Daiso, de hema van Korea. Uiteindelijk sta ik in de wijkkern met zijn restaurantjes waarvan ik er veels te weinig heb geprobeerd, maar wel altijd mijn fruit, noten en sokken uit de laadbakken van vrachtwagentjes kocht. Deze rondrijdenden winkels met vaak maar een (seizoens)product kondigen hun aanwezigheid aan door met luide speakersystemen een omroep loop van 30 seconden af te spelen.
Dit is mijn Seoul. Dit heb ik vier maanden lang bijna iedere dag gezien, gedaan en beleeft. Samen met oude en nieuwe vrienden. Maar ook genoeg alleen, gewoon genietend van iedere stap die me weer dichter tot mijn appartementje bracht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
