Mabuhay Filipijnen

Mijn vorige blog eindigde ik met het een goed begin is het halve werk. Om daar op terug te komen wil ik graag even het moment nemen om iedereen jaloers te maken. Arnold en ik hadden namelijk in Juni onze reis al geboekt en toen hadden we een Business Class ticket gekocht voor de vlucht naar Manila. Deze was vreemd genoeg goedkoper dan een standaard economy class ticket. Nogal lacherig dachten we eigenlijk gewoon een soort slechtere class te hebben genomen of dat het een fout was van Phillipine Airways.

Echter, de airport premium lounge, de business class stoelen, open bar en vier gangen maaltijd aan boord bevestigde echter dat we toch een goedkoper ticket voor de Business class hadden geboekt. De ontstane vertraging was nog nooit zo aangenaam geweest en deze studenten lachte zich de ballen uit de broek toen we de werkelijke prijs vonden van dit ticket.

Oorspronkelijk zouden we slechts een nacht in Manila blijven want we kwamen pas om tien uur aan en het originele plan was om ’s ochtends vroeg gelijk door te vliegen naar Coron. Dit eiland was echter getroffen door de verwoestende oorkaan Haiyan en had daar de meeste mensen dakloos gemaakt en de weining van de natuurpracht over gelaten. De berichten waren in eerste instantie positief maar naarmate december vorderde werden we door veel mensen die al in de Filipijnen waren geweest afgeraden om er naar toe te gaan.

We verplaatste onze reis dus naar Palawan. Een paar honder kilometer zuidelijker en ongeschonden door de oorkaan gekomen. Onze nieuwe vlucht was echter pas om vijf uur ’s middags. Een dag minder in het paradijs en een dag langer in Manila. Een ontzettend arme en hete stad. Ook wel de meeste dure plek in de Filipijnen genoemd. Gelukkig is duur relatief want als je kan lunchen voor 5 euro per persoon met Kip, patat en een aantal biertjes, hebben deze twee studenten weinig te klagen.

Bij nadere inspectie van de binnenstad kwamen we er al wel achter dat op de velen barren en adult entertainment industrie hier ook weinig te doen valt. Gelukkig hebben we met oud en nieuw al plannen en daarnaast hebben we besloten om ook een paar dagtochten te boeken buiten Manila. Arnold en ik bleken op de airport ook nog eens 20 kilo te veel bagage te hebben, 8 euro later was dat ook weer geregeld. You’ve got to love the philipinnes.

Eenmaal aangekomen in de Filipijnen werden we in de warme regen opgewacht door een busje van ons hotel. Balay Tuko was ons aangeraden door twee vrienden van mij uit Korea en bij aankomst overtrof het al onze verwachtingen. Tropische tuin, groot zwembad, zachte bedden, en dat alles voor 15 euro per nacht inclusief ontbijt in het hoogseizoen een gouden greep.

In Puerto hebben we de eerste dag een boottocht gemaakt in Honda Bay met een russisch stel uit ons hotel. Van hagel witte stranden naar een koraalrif om te snorkelen en daarna weer naar een ander eilandje. Tussendoor geluncht met een vis van de bbq en eigenlijk zoals overal in de Filipijnen koud bier voor minder dan een euro. De tweede dag zijn we met hetzelfde koppel door de eigenaar naar Nagtabon beach gebracht. Een baai aan de andere kant van het eiland, maar wel 40 kilometer verder weg over een onverharde weg. De eigenaar had voor alles gezorgd, bbq, fruit, kokosnoten met rietjes, koude drankjes en reddingsvesten om relaxed op de metershoge golven te kunnen dobberen.

In de avonden hebben we het lokale nachtleven onveilig gemaakt. Dat laat zich samen vatten in vier barren met live muziek, pooltafels en sfeer, maar verder heel veel gelegenheden om ander vertier op te zoeken. Het barste dan ook van de oudere kale dikke mannen van over de hele wereld met een niet onaangename Filipijnse ‘vriendin’. Velen woonde hier echter al velen jaren waaronder Appie uit Amsterdam. Na jaren als baggerbotenbouwer in heel Nederland gewerkt te hebben had hij naar eigen zeggen het nu pas echt goed voor mekaar. Een Filipijnse vrouw (wel zijn eigen leeftijd), bootjesverhuur en een zelfbenoemde legende in Puerto Princesa. In zijn stamkroeg hebben we vervolgens het lokale afrodisiac geproefd: Balut. Een kippenei met een half ontwikkeld embryo en daarnaast een shot van de lokale rum. Volgens de locals op zijn minst vijf keer zo effectief als viagra. Arnold en ik hebben helaas geen vergelijkingsmateriaal maar het was in ieder geval niet effectief.

Een ander verrassend iets was hoe schoon en verzorgd de stad was. Al hoewel de bevolking niet rijk was onderhielden ze alles en was er nergens zwerfafval. Iets waar Nederland veel kan van leren. Echter er was een vrij effectieve stok achter de deur, vervuilers gingen namelijk twee maanden de cel in. Een straf die volgens de locals als enige niet afkoopbaar (lees corrupte agenten) was.

Tussen alle activiteiten door hebben we heerlijk genoten van de Filipijnse keuken en de trikes die ons voor een schijntje overal naar toe reden. Naast de jeepney, een omgebouwde leger jeep, is de trike het belangrijkste vervoermiddel in de Filipijnen. Een motor met daarom heen een karkas gebouwd dat als zijspan dient en waar met gemak zes of meer filipinos in passen of twee lange leipos uit Nederland.

Puerto Princesa zit er op en we zijn ondertussen al weer aanbeland in El Nido, een plaats 200 kilometer verderop maar die door de embarkelijke weg 5-8 uur duurt om te bereiken. Tijd om te gaan duiken!