Sate en Nasi

Dat de wereld klein toch ontzettend klein merkte we op de vlucht van Kuala Lumpur naar Jakarta. Op de stoel naast mij zat een andere student uit Groningen, Bart. Bart studeerde net als ik IB en was ook een exchange student, daarnaast was hij maatjes met een vriendin van mij uit Korea, om het helemaal rond te maken kwam hij net terug van een vakantie met een vriend van Arnold uit Hong Kong. Zo kende iedereen elkaar.

Jakarta viel alles mee. Ik had me een beeld van jungle krottenstad aan laten praten, maar dit was geenzins het geval. Moderne gebouwen afgewisseld met koloniale panden, nieuw wegen die snel vol liepen, overal transport maar niet publiekelijk georganiseerd. Jakarta had vooral heel veel tegenstellingen. Zo vertelde Bart ons dat er ruim 12 miljoen miljonairs waren in Indonesië, die bovendien ook nog eens geen belasting betalen. Ook in Jakarta was alles goedkoop, zelfs barren bovenin de hoogste gebouwen en clubs hadden de prijzen vaak onder nederlands niveau. In Jakarta leefden we dan ook iets boven onze stand. Wat daarin mee hielp is dat we momenteel de gunstigste wisselkoers in drie jaar (25% gestegen), maar dat is pas afgelopen maand gebeurt en de prijzen dus nog niet voor inflatie zijn aangepast.

Naast het visuele contrast bestaat er ook het enorme verschil tussen arm en rijk. Dit hebben we zelf niet heel erg gezien omdat het centrum allemaal nieuwbouw is. Maar in Kota, de oude nederlandse wijk, en tegenwoordig het meest arme gedeelte in de buurt van het centrum merkten we het wel. Hier is alles erg vervuild en deels vervallen. In tegenstelling tot de Filipijnen zijn de mensen hier niet opdringerig. Juist heel erg vriendelijk. In Kota spraken we met een man uit Ambon in het Nederlands. Hij vertelde wat over de wijk en over de ambonese en molukse zaak. Erg grappig om mee te maken, maar daarnaast ook heel treurig dat er in Nederland niet meer over wordt onderwezen.

Kota heeft nog echt veel Nederlandse kenmerken; het stadhuis, de gevels van panden en andere nederlandse invloeden. In het mooiste restaurant van Jakarta, Café Batavia, gelegen in Kota in een oud kantoor, stond bijvoorbeeld nog erwtensoep en poffertjes op de kaart. Dus eerst genoten we van Nasi Goreng met Sate Ayam om af te sluiten met poffertjes en vanille ijs. In twee dagen alle musea, moskees, kerken en andere bezienswaardigheden gezien te hebben gaan we nu op pad naar het binnenland. Vijf uur in de rein naar Purwokerto en van daaruit nog vier uur met de bus naar het Dieng Plateau.

Extra: Bloeden voor Soekarno
Op het nationale plein staat een groot monument gebouwd door Soekarno ter ere van de onafhankelijkeheid van Indonesië. Deze pilaar met fakkel was net klaar voordat Soekarno’s overleed. Door de vorm en geschiedenis heeft dit monument daardoor de oneerbiedige bijnaam: Soekarno’s laatste erectie. Arnold heeft hier aan een openstaande schroef/stuk metaal zijn grote teen opengehaald en bloedend als een rund een spoor over het hele monument achter gelaten voordat we bij de EHBO waren. Heeft Soekarno toch nog één extra Nederlander laten bloeden voor zijn onafhankelijkheid.